Dzieje najdawniejsze
Zespół Zabytkowy.
Muzeum środowiskowe 
Publikacje.
www.blizne.pl

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

1. Blizne wieś początkowo królewska

 

     Działo się to 25 kwietnia 1366 roku na zamku w Sanoku. Przebywający tam w owym czasie król Kazimierz Wielki pod pisał dokument zezwalający Falkowi
z Krosna na założenie nowej wsi na prawie magdeburskim w lesie nazywanym „Blizne”. Teren wsi, usytuowany po obydwu stronach rzeki Stopnicy miał obejmować 50 łanów frankońskich i 40 łanów polskich (według
E. Drogomirskiego).

     Rozpoczęła się akcja osadnicza. Według  wspomnianego wyżej
E. Drogomirskiego pierwsi osadnicy pochodzili  z bardziej zaludnionych  rejonów południowej i wschodniej Polski, których do zmiany miejsca pobytu zachęcała między innymi perspektywa dwudziestoletniej „wolnizny”. Inni autorzy, np. Mariusz Czuba, widzą w tym miejscu osadników ze strefy niemieckojęzycznej.

     Zasadźcą i pierwszym sołtysem wsi został, z mocy aktu lokacyjnego, Falko
z Krosna.

 

2. Blizne wchodzi w skład „klucza brzozowskiego” Biskupstwa Przemyskiego.

 

     Pierwsze dziesięciolecia Bliznego zazdrośnie kryje historyczna przeszłość.
Nie wiadomo jaki obszar, nadany aktem lokacyjnym, udało się zagospodarować
w okresie pierwszych dwudziestu lat (okres „wolnizny”), co się stało z pierwszym sołysem – zasadźcą, kto przejął po nim urząd sołtysa itp.?  

     Wiadomo jednakże, że na początku XV wieku wieś Blizne składała się
z dwóch części, królewskiej i prywatnej. Ta druga część należała podówczas do niejakiego Laczki Wołocha. On to właśnie, w roku 1402, sprzedał „swoją” część Bliznego biskupowi przemyskiemu.

     W roku 1406 król Władysław Jagiełło nadał nowy przywilej lokacyjny dla pozostałej królewszczyzny (ale czy tylko?) Dobiesławowi Sosze z Siar. W latach późniejszych to drugie Blizne przeszło drogą zastawu w ręce Ścibora z Ględowa (wg. E. Drogomirskiego). W roku 1417 Blizne 2 wykupił od Zygmunta syna Ścibora bisku przemyski  Maciej.

     Tak więc od 1417 całe Blizne stało się własnością Biskupstwa Przemyskiego
i weszło w skład tzw. „klucza brzozowskiego Biskupstwa Przemyskiego”. Początek owej posiadłości dały nadania Brzozowa  i Domaradza na rzecz Biskupstwa Przemyskiego uczynione przez królową Marię Węgierska w roku 1384.